Σήμερα διαβάσαμε από το βιβλίο ΄΄Οι πιο ωραίες ιστορίες για το Πάσχα΄΄ της Ρένας Ρώσση - Ζαιρη , εκδόσεις Μίνωας την ιστορία για τις παπαρούνες
Ο
Χριστός ανέβαινε με δυσκολία το στενό μονοπάτι του Γολγοθά. Ο σταυρός
που κουβαλούσε ήταν τόσο βαρύς! Κόντευε να του πέσει από τα χέρια. Γύρω
του άνθρωποι φώναζαν, γελούσαν και κορόιδευαν. Όμως, Εκείνος δεν τους
κρατούσε καμία κακία. “Δεν ξέρουν τι κάνουν. Συγχώρεσέ τους, Θεέ μου Σε
παρακαλώ” προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα Του.
Ένα δάκρυ
κύλησε στο μάγουλό Του. Συνέχισε να προχωράει. Το ήξερε πως δεν έπρεπε
να λυγίσει. Το ήξερε πως έπρεπε να τελειώσει την αποστολή Του. Το ήξερε
πως έπρεπε να θυσιαστεί για να σώσει τους ανθρώπους, να τους κάνει να
καταλάβουν τι σημαίνει αγάπη, να τους βοηθήσει να ζήσουν ευτυχισμένοι.
Κάποιος
όρμησε δίπλα του από το πλήθος και με κακία του έμπηξε πιο βαθιά το
ακάνθινο στεφάνι που του είχαν φορέσει στο κεφάλι. Το στεφάνι έσχισε το
δέρμα Του. Τα μυτερά αγκάθια χώθηκαν βαθιά στο μέτωπο Του. Αίμα άρχισε
να κυλάει σταγόνα σταγόνα από τις τρύπες που άνοιξαν τα αγκάθια .Εκείνος
και πάλι δεν είπε τίποτα. Δεν παραπονέθηκε. Μόνο βόγκηξε λιγάκι.
Οι σταγόνες
αίμα συνέχισαν να κυλάνε. Σχημάτισαν ρυάκι στο μέτωπό Του κι έτσι όπως
ήταν σκυμμένος , κουβαλώντας το βαρύ σταυρό , άρχισαν να πέφτουν στο
χώμα.
Όταν η πρώτη σταγόνα έπεσε κάτω, το χώμα λες και ζωντάνεψε.
Ρούφηξε διψασμένο τη σταγόνα κι αμέσως από
μέσα του φύτρωσε ένα μικρό λουλουδάκι. Το λουλουδάκι ίσιωσε το κορμάκι
του και άνοιξε τα πέταλά του. Ήταν κατακκόκινο, χρώμα με το αίμα του
Χριστού, και ο μίσχος του είχε το σχήμα του σταυρού. Τα πέταλά του ήταν
τόσο τρυφερά και εύθραυστα, σαν την καρδιά Εκείνου που κουβαλούσε το
σταυρό.
Οι σταγόνες
αίμα συνέχισαν να πέφτουν στο χώμα, το χώμα συνέχισε να τις ρουφάει
διψασμένο και τα κατακόκκινα λουλουδάκια συνέχισαν να φυτρώνουν ένα ένα.
Καμία σταγόνα αίμα δεν πήγε χαμένη. Η κατάξερη ανηφόρα του Γολγοθά
γέμισε με κόκκινα λουλούδια. Κάποια στιγμή τα θολωμένα, πονεμένα μάτια
του Χριστού είδαν ένα από τα κόκκινα λουλουδάκια. Μες στον βαθύ του
πόνο, χαμογέλασε. Αμέσως το λουλουδάκι άστραψε από ομορφιά και καμάρι.
“Αχ, ας ήταν ο κόσμος ολόκληρος τόσο
τρυφερός, τόσο αθώος σαν αυτές τις παπαρούνες!” σκέφτηκε ο Χριστός.
Ξαφνικά, άλλος ένας άνθρωπος ξεχώρισε από το πλήθος κι έτρεξε κοντά του.
-Δώσε μου να κρατήσω λιγάκι το σταυρό σου , να σε ξεκουράσω του είπε.
Ο Χριστός τον ευχαρίστησε, του έδωσε το
σταυρό και συνέχισε να ανεβαίνει το Γολγοθά του. Δεν έσκυβε τώρα
,κοιτούσε ίσια μπροστά. Και χαμογελούσε.
“Δεν θα θυσιαστώ άδικα” σκέφτηκε .”Σε ευχαριστώ, Θεέ μου. Υπάρχει ελπίδα !”
Και ήταν
εκείνη η νύχτα η πιο πονεμένη στην ιστορία του κόσμου. Ακόμη κι όταν ο
Χριστός πήγε να συναντήσει τον Πατέρα Του, ακόμη και όταν όλα
σκοτείνιασαν, ακόμη κι όταν αστραπές και βροντές έκαναν τη νύχτα μέρα,
τα μικρά λουλουδάκια με τα κατακκόκινα, εύθραυστα πέταλα δεν έπαθαν
τίποτα. Ο αέρας και η βροχή έμοιαζαν να τα σέβονται, τους φέρονταν
τρυφερά.
Και από τότε
αυτά, τα λουλούδια φυτρώνουν κάθε χρόνο το Πάσχα και μας θυμίζουν τη
θυσία του Χριστού, την προσφορά Του στους ανθρώπους, την ίδια την αγάπη.
Είναι οι μικρές κατακκόκινες , τρυφερές, λεπτεπίλεπτες παπαρούνες.
Είναι τα λουλούδια της ελπίδας!
Και μ΄αυτή την ιστορία προετοιμαστήκαμε για την αυριανή μας ζωγραφική.
